اى موسى بنده مؤمن، محبوب ترین مخلوق من است و اگر گرفتارى و ابتلایى بر او پیش مى‌آورم، خیر او در آن است و او را از چیزى باز مى‌دارم که خیر او در آن است و من به آنچه به صلاح و مصلحت بنده‌ام است، آگاه ترم.

مسلّماً اگر ما کسى را دوست بداریم، راضى نمى‌شویم ناراحتى و گرفتارى بر او پیش آید، پس اگر خداوند بنده‌اش را به مصیبتها و گرفتاریها مبتلا مى‌سازد، به جهت دشمنى با او نیست، بلکه براى این است که خیر و صلاح او در آن مصائب و گرفتارى هاست. مادرى که بچه‌اش مریض است، اگر فرزندش را از خوردن بعضى خوردنى ها باز مى‌دارد و یا داروهاى تلخ و بدمزه به او مى‌خوراند، به جهت دشمنى با او نیست، بلکه کار او از روى محبت و علاقه به فرزندش است؛ خدا نیز چنین است.

به قول شاعر:

مادر او را گوید‌اى نور دو چشم *** گر غضب رانم و گر بینى تو خشم

این غضبها به زمهر دیگرى است *** خشم و تندى هاى من از مادرى است

پس باید بر بلایم صبر کند و بر نعمتهایم شکر گزارد.

(شکر در برابر نعمتها و صبر در برابر ناملایمات، موجب تکامل انسان مى‌گردد). در ادامه خداوند مى‌فرماید:

و باید به قضاى من راضى باشد، تا او را در زمره صدیقین قرار دهم... .

 نوشته شده توسط مجید کمالو در یکشنبه 92/2/15 و ساعت 7:13 صبح | نظرات دیگران()